Lang leve de libelleLang leve de libelle

Ik mediteer in de tuin bij de vijver, dat is echt mijn favoriete plekje. Daar komen alle elementen zo mooi samen, daar is het mysterie van de natuur zo duidelijk. En wat ben ik dankbaar dat ik hier mag wonen.

Weer komt er zo'n prachtige rode Libelle op mijn knie zitten en af en toe op mijn hand. Heee, hij heeft een prooi, een klein vliegje; hij bijt een vleugel af en het restant valt spartelend op zijn rug op de rug van mijn hand. De libelle kauwt op zijn gemak, zijn vervaarlijke kaken gaan op en neer. Het maakt knisperende geluiden. Blijkbaar is de vleugel knapperig. De libelle vliegt weer weg, het halve insect nog steeds spartelend achterlatend.

Ik merk dat ik weerzin ervaar bij het zien van de dood van het kleine vliegje door de libelle. Vind ik de libelle hierdoor minder mooi? Nee, dat lukt domweg niet. Het is deel van de natuur. De schaduwkant, die ik misschien wel al te graag wegdruk. Daarom besluit ik ernaar te blijven kijken en er niet van af te keren. Ik wil erbij kunnen blijven, het helemaal voelend.

Even later is hij er weer terug met een nieuwe prooi. Dit keer vallen er twee spartelende onderdelen op mijn hand. Ben ik nu medeplichtig aan de dood van dat vliegje? Hij eet het tenslotte op mijn hand.

Ik wil ook graag dat hij zijn bordje leeg eet. Drie spartelende stukken insect krioelen op mijn hand. Als hij op mijn andere hand landt probeer ik hem terug te zetten naar de andere kant zodat hij alles opeet. Ja, een deel heeft hij nog opgegeten, maar de rest laat hij liggen. Hmmm, net een mens, wij gooien ook de helft van ons eten weg. Wat wil het universum hier nu weer mee zeggen. Libelle staat voor de illusie en gaat over leven en dood.

Ik had onlangs wel besloten om de dood en de angst daarvoor te onderzoeken. Ook hoe de dood mijn bestaan op deze aarde begrenst, als mens en lichaam. Gaat het me meer in actie brengen? Ik ben het aan het onderzoeken. Ik herinner me ook een gedachte een paar dagen terug: ' Hoe zou het eruit zien als een libelle eet?'. Dat weet ik nu alvast. Het knispert.

Hoe ga jij om met de pijn die het veroorzaakt als je ziet dat er dood en verderf in het leven is, ook vlakbij? Ook door dieren en wezens die prachtig zijn? Druk je het weg of durf je het te ervaren? Wil je dat alles goed is of mag de duistere kant er ook zijn? Wil je de natuur beinvloeden?